Δυο μονόλογοι, θεατρικοί και θανατεροί, αφημένοι καιρό στην ορφάνια τους για το αγκάθι που κρύβουν. Μα τώρα, να, ενώπιον σας, ένα ακάνθινο κουβάρι.

"Ο ιππότης του φθινοπώρου γράφτηκε σ\' ένα μελαγχολικό ταξίδι Αθήνα-Θεσσαλονίκη με το τρένο. Είχα μόλις διαβάσει την "Αρρώστια τον θανάτου της Ντιράς" και είχα ακούσει, το προηγούμενο βράδυ, τον Ρίτσο να απαγγέλλει την εξαίαια και ο παραχτική Σονάτα του σεληνόφωτος. Από τη διασταύρωαη των δύο προέκυψε ο Ιππότης- προϊόν δημιουργικού δανείου ή ανερυθρίαστη κλοπής, εσείς, αγαπητοί αναγνώστες, θα το κρίνετε.

Για τη Μαμά μου την Κασσάνδρα δυσκολεύομαι ακόμα να μιλήσω. Ήταν αρχές του 2003. Η μητέρα μου μόλις είχε αυτοκτονήσει, και λίγες εβδομάδες πριν είχα πάει να επισκεφθώ τη συχωρεμένη την Καραπάνου στο σπίτι της-μια συνάντηση που, παρά τη συντομία και την αβρότητα της, με είχε διαλύσει. Κι έτσι, όταν η Λώρη Κέζα μού είχε ζητήσει ένα βιωματικό κείμενο για το τρίτο τεύχος του ανυπέρβλητου να ένα μήλο, κάθισα και σκάρωσα αυτόν τον αρσενικοθήλυκο μονόλογο, που περιέχει όλον μου τον σπαραγμό."